ImpactArt
ImpactArt to przestrzeń, która powstała w odpowiedzi na nasze przekonanie, że sztuka nie tylko karmi zmysły, ale stanowi integralny składnik dobrostanu społeczeństwa, ekonomii, polityki.
W kolejnej edycji Impact Art, przedstawiamy prace artystek skoncentrowane wokół zjawiska eksploatacji: planety w przypadku Alicji Białej i kobiecego ciała w pracy Moniki Falkus. Obie artystki dostrzegły i zbadały konsekwencje wynikające z wykorzystywania przywileju, którego efektem jest degradacja, osłabienie, pozbawienie podmiotowości.
Obiekty, które prezentujemy na ImpactCEE tworzą kolekcję Impact Art Collection, poświęconą twórczości polskich artystek młodego pokolenia. Poza kolekcją, ImpactArt to również spotkania z artystami, zwiedzanie galerii i muzeów, wizyty w wyjątkowych miejscach.
W strefie Impact Art zaprezentowane zostaną także prace z kolekcji Krupa Art Foundation: Pawła Baśnika, Ewy Doroszenko, Poli Dwurnik, Zuzanny Janosz, Ewy Juszkiewicz, Kateriny Lysovenko, Izy Opiełki oraz Wiktorii. Prace opowiadają o sile i kruchości kobiet, o kobietach boginiach i kobietach pozbawionych wolności i głosu.
Monika Falkus
Monika Falkus jest absolwentką malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach oraz historii sztuki na Uniwersytecie Śląskim. Współpracuje z Galerią Szara. Zajmuje się malarstwem olejnym, tworzy instalacje i prace wideo. Penetruje tematy miłości, kobiecej natury związanej z intymnością oraz seksualnością. W swoich działaniach sięga do tradycji, baśni i osobistych wspomnień.
W swojej twórczości porusza tematy związane z tożsamością, wielowymiarową kobiecością oraz bliskością w relacjach i ambiwalencją uczuć. Obraz z kolekcji ImpactArt jest opowieścią o sile sprzeciwu wobec opresji kobiet. Podważa stereotyp kobiety jako uległej i łagodnej – nadając jej sprawczości i prawa do gniewu. Stawianie oporu jawi się jako niezbędne narzędzie do przetrwania i odkrycia własnej indywidualności.
Obraz „My Anger” to intymna historia o odwadze. O kobiecej narracji w historii sztuki i przeciwstawianiu się uciskowi patriarchatu. Artystka zwraca uwagę na fakt, że wyrażanie gniewu jest procesem pozwalającym na regulację emocji, a jednostkowe przeżywanie wykluczenia i opresji ma jednocześnie wymiar kolektywny i staje się szerszym zjawiskiem społecznym.
Emilia Kina
Emilia Kina jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof. Adama Brinckena, aneks z fotografii w pracowni Tomáša Agata Błońskiego, regularnie wystawia, między innymi realizując wspólne projekty z Filipem Rybkowskim.
Opracowane przez Emilię Kinę obrazy łączą erudycję i estetyczny urok, czerpiąc z teorii malarstwa i obrazowania. W centrum jej twórczości znajduje się relacja między obrazem jako wizerunkiem a obrazem jako materialnym obiektem. Przeformułowuje ona renesansową metaforę obrazu jako okna, przekształcając ją w współczesną koncepcję. Jej prace przypominają ekrany, zasłony lub firanki, które zakrywają widok, traktując figurę okna dosłownie jako scenografię.
Dodatkowo, Kina eksploruje inspiracje z XIX-wieczną fotografią studyjną, gdzie malowane tła i zasłony były wykorzystywane w portretach. Interesuje ją to, co znajduje się na marginesach obrazowania, to, co stanowi jedynie ramę lub przesłania widok. W ten sposób rozwija program nowego ikonoklazmu, przywracając uwagę na intymny i wolny od przemocy wymiar spojrzenia.
Małgorzata Szymankiewicz
Absolwentka ASP w Poznaniu – dyplom malarski z wyróżnieniem w pracowni prof. zw. Jerzego Kałuckiego. 2000-2005 studia równoległe na Wydziale Malarstwa oraz Wydziale Edukacji Artystycznej. Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2008. Wyróżnienia na biennale malarstwa „Bielska Jesień 2007”. Mieszka i pracuje w Poznaniu.
Dzieła Szymankiewicz oddają jej zainteresowanie procesami związanymi z percepcją w formie prostych kompozycji. W minimalistycznych obrazach artystki kluczową rolę odgrywają rytm, kolor, podział, linia i struktura. Szymankiewicz wykorzystuje techniki zaczerpnięte z estetyki kolażu oraz techniki postprodukcji, takie jak cięcie i łączenie sprzeczności oraz fragmentaryzacja. Jej obrazy stają się symbolicznymi przestrzeniami, w których eksperymentuje z rozkładaniem lub przekształcaniem elementów obrazu. W ten sposób sprzeciwia się traktowaniu rzeczywistości jako jednolitej „całości” i unika tworzenia obiektywnego, jednostronnego opisu, który zawsze jest tylko pozorem.
Poprzez dekonstrukcję i rekombinację elementów obrazu tworzy przestrzeń, w której konfrontują się różne wartości. W szerszym kontekście obraz staje się polem dialogu i negocjacji między różnymi punktami widzenia, perspektywami i sposobami spojrzenia. Dzięki temu ujawnia autentyczne relacje i zjawiska związane z rzeczywistością.
Karolina Bielawska
Karolina Bielawska ukończyła kierunek Mediów Sztuk Plastycznych na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2015 roku. Jest artystką wizualną, która głównie pracuje w dziedzinie malarstwa, łącząc je z elementami rzeźby. Aktualnie mieszka i tworzy w Warszawie. Jest reprezentowana przez Galerię Wschód (Warszawa, Kolonia) oraz Galerię Double Q (Hongkong).
Twórczość Karoliny Bielawskiej charakteryzuje się mieszaniem różnych technik malarskich i materiałów rzeźbiarskich w duchu hard-edge. Jej charakterystyczny styl opiera się na monochromatycznej palecie kolorów, które są starannie uzupełniane o dobrze dobrane barwy. Jej dzieła prezentują niejednoznaczne narracje, linie i znaki o charakterze fraktalnym, towarzyszące biomorficznym i asymetrycznym kształtom, które przywołują tajemnicze sylwetki. Prace Bielawskiej ukazują wzajemne zależności między otaczającymi nas elementami, gdzie rozpad jednego składnika wpływa na rozpad całości. Istnieje więc intymny związek między makro a mikro, kompozycją a emocjami, oraz detalami a całością.
Jej język wizualny wyraża pragnienie harmonii, które stale staje w opozycji do przemocy, ucisku i brutalności, co sprawia, że jej płótna stają się miejscami napięcia i konfliktu. Bielawska bierze chaos i przekształca go w wzory, a kontrolowane formy działają uspokajająco na nasze zmysły. Czujemy spokój w oczekiwaniu na to, co może się wydarzyć. Artystka postrzega swoje prace jako efekt jej refleksji na temat emocji i możliwości ich wyrażania. Skupia się na sfery wewnętrznej i osobistej. Jednocześnie uważa, że energia, ładunek emocjonalny i pamięć związane z konkretnym miejscem wpływają na jej twórczość, co kształtuje jej wrażliwość w kontekście określonego miejsca.
Alicja Biała
Sześć Kobiet Płaczących to jeden z kilku obrazów z serii z cebulami. Jest to czwarty obraz olejny w życiu Białej. Kobiety z trzeciego obrazu – Pięć Kobiet Płaczących – obecnie obierają cebule w Krakowskim MOCAK-u.
Adres
ul. Stawki 3a/47
00-193 Warszawa
POLSKA
KRS:0000611651
Kontakt
Zapytania ogólne
Partnerzy
Media
Startupy / Technologie
© 2025 Impact’24