BIO

W 1997 roku ukończył Szkołę Główną Handlową w Warszawie oraz studia MBA w Carlson School of Management i Hubert H. Humphrey Institute of Public Affairs w University of Minnesota (USA). Był stypendystą Fundacji Margaret Thatcher w London School of Economics. W 1999 roku uczestniczył w programie Harvard University – John F. Kennedy School of Government. W 2001 roku ukończył kurs dla doradców inwestycyjnych. W 2004 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w SGH. W 2007 roku odebrał dyplom analityka finansowego CFA (Chartered Financial Analyst), nadany przez amerykański CFA Institute, potwierdzający kwalifikacje w zakresie doradztwa inwestycyjnego. W 2021 roku rozpoczął studia podyplomowe „Blockchain: biznes, prawo i technologia” w SGH.

W latach 2016-2019 kierował prywatnym funduszem inwestycyjnym Luma Investment. Luma inwestuje w przedsiębiorstwa z branży żelazostopów, odlewnie i tłocznie, a także w spółki notowane na giełdzie oraz nowoczesne spółki technologiczne venture capital.

W 2018 roku został wybrany przez m.in. międzynarodowe instytucje finansowe na niezależnego członka rady nadzorczej poczty ukraińskiej „Ukrposhta”, gdzie pełni również funkcję przewodniczącego Komitetu Audytu.

Od 2017 roku do dziś pracuje jako niezależny członek rady nadzorczej i przewodniczący Komitetów Audytu w Towarzystwie Ubezpieczeń i Reasekuracji Allianz, Towarzystwie Ubezpieczeń na Życie Allianz, Allianz Towarzystwie Funduszy Inwestycyjnych oraz w Euler Hermes Polska.

Od 2016 roku jako ekspert Banku Światowego brał udział w restrukturyzacji kolei w Tajlandii, Arabii Saudyjskiej, Tanzanii, Kazachstanie, Bośni i Hercegowinie oraz w Serbii.

W 2015 roku został niezależnym członkiem rady nadzorczej i przewodniczącym Komitetu Audytu i Ryzyka w HSBC Bank Polska. Funkcję tę pełnił do 2019 roku – momentu, do którego HSBC funkcjonował w Polsce jako spółka akcyjna.

Na początku 2012 roku otrzymał propozycję zrestrukturyzowania Grupy PKP. Funkcję prezesa PKP S.A. pełnił do końca 2015 roku. Jego ambicją była zmiana DNA kolejowej grupy: wykorzystania jej aktywów dla klientów, szczególnie PKP Intercity. Sądzi, że się udało. Do największych osiągnięć zespołu, którym kierował zalicza: wprowadzenie nowej jakości i powrót klientów do kolei dzięki uruchomieniu pociągów Pendolino, modernizację setek małych i dużych dworców oraz tysięcy linii kolejowych. Dzięki prywatyzacjom i wprowadzeniu na giełdę PKP Cargo udało się spłacić historyczny dług PKP i dokapitalizować PKP Intercity, co z kolei umożliwiło zakup nowoczesnych pociągów od polskich producentów.

W 2008 roku podjął decyzję o powrocie do Polski, zachęcony możliwością stworzenia od podstaw pionu zarządzania aktywami w Towarzystwie Funduszy Inwestycyjnych banku PKO – największej spółce zależnej PKO Banku Polskiego. Aby było to możliwe, PKO BP musiał wykupić od szwajcarskiego banku Credit Suisse udziały w PKO TFI o wartości kilku miliardów złotych. Do momentu wykupu aktywami klientów PKO TFI zarządzało Credit Suisse. Operacja zakończyła się sukcesem. Można powiedzieć, że był pomysłodawcą i jednym z wykonawców tej de facto pierwszej od 1990 roku nacjonalizacji w Polsce.

Jako prezes zarządu PKO TFI od podstaw stworzył kompetentny i niezależny zespół zarządzania aktywami, który już w 2011 roku osiągnął jedne z najlepszych wyników inwestycyjnych na rynku bez ponoszenia ponadnormatywnego ryzyka dla swoich klientów. Utworzenie pionu zarządzania aktywami w PKO TFI pozwoliło spółce zaoszczędzić około 100 mln PLN rocznie.

W latach 2003–2008 pracował w grupie Banku Światowego w Waszyngtonie jako zastępca dyrektora wykonawczego. Zajmował się projektami oceny systemów finansowych różnych krajów, zarządzaniem aktywami i zobowiązaniami bilansowymi Banku Światowego, oceną efektywności realizacji pomocy rozwojowej oraz pomocą Banku Światowego dla postsocjalistycznych krajów Europy i Azji Centralnej.

W tym samym czasie doradzał Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan” oraz był członkiem rady nadzorczej Agencji Rozwoju Przemysłu SA.

W latach 1997–2000 był asystentem, doradcą a potem szefem gabinetu politycznego Leszka Balcerowicza, wówczas wicepremiera i ministra finansów. Kontynuował współpracę z profesorem jako doradca ds. euro, a następnie dyrektor Departamentu Zagranicznego Narodowego Banku Polskiego w latach 2001–2003. Był członkiem Komitetu Inwestycyjnego Rezerw Dewizowych NBP.